Laos

Laos heeft een oppervlakte van 236.000 km² (6 maal Nederland) en telt bijna 7 miljoen inwoners. Het is één van de armste landen ter wereld en van alle Zuid-Oost Aziatische landen is Laos het minst ontwikkeld. Op veel plekken is de infrastructuur erg slecht waardoor rondreizen veel tijd en vooral veel geduld vraagt. Hele dagen rijden we door de bergen op onverharde zandwegen, en worden we behoorlijk door elkaar geschud. Het is vaak zo stoffig dat de bladeren van de bomen naast de kant van de weg oranje-bruin zien in plaats van groen. Hoewel de ritjes (met name in het noorden) verre van comfortabel zijn, krijgen we wel een goede indruk van hoe de mensen hier leven. We passeren vele dorpjes, allemaal even klein en eenvoudig. Het plattelandsleven is simpel en veel mensen leven in armoede. Het merendeel van de bevolking leeft van zelfvoorzienende landbouw.

Ons vertrek uit Vietnam loopt minder vlot dan verwacht. Na drie dagen lang reizen komen we aan in Luang Prabang. Al gauw komen we erachter dat het openbaar vervoer in Laos een verhaal apart is. Af en toe wordt er een stop gemaakt voor een snelle plaspauze. Aangezien openbare toiletten nergens aanwezig zijn, trekt iedereen (inclusief de dames) de broek naar beneden langs de kant van de weg. De plastic zakjes die in de bus uitgedeeld worden zijn niet voor afval bedoeld (dat wordt gewoon op de grond gegooid), maar voor de Laotianen die wagenziek worden. En dat blijken er nogal wat. Elke keer opnieuw kijken we onze ogen uit wanneer de bussen voller dan vol geladen worden met goederen, allerlei vreemde pakketjes en, als er nog ruimte over is, passagiers. Op spectaculaire wijze worden er matrassen, scooters en andere spullen op het dak van de bus gehesen todat er werkelijk geen enkel plekje meer onbenut is. Zo kwamen we tijdens één van onze busritten terecht op plastic stoeltjes die in het gangpad, tussen de rijstzakken, van de bus werden neergezet.

Luang Prabang heeft een sterkere aantrekkingskracht op ons dan elke andere stad die we tot nu toe bezocht hebben in Zuid-Oost Azië. En we zullen vast niet de enigen zijn, de stad werd door de UNESCO uitgeroepen tot werelderfgoed. We vinden dit stadje met haar kleine centrum, talloze tempels, Franse architectuur, relaxte atmosfeer, en zonsondergangen aan de Mekong rivier een mooie plek om een aantal dagen te vertoeven. We verblijven dan ook 6 dagen in Luang Prabang waar we ondermeer: de prachtigste tempels bezoeken, borrelen met Carol en Alexis, vanaf Mount Phu Si naar de zonsondergang kijken, de Kuang Si waterval beklimmen, veel verse fruitshakes drinken, over de gezellige night market slenteren, souveniertjes kopen, langs de Mekong rivier fietsen, een Rabiës kliniek bezoeken (..), tijdens de morning alm de monniken bewonderen, ons laten masseren en vooral ook lekker niksen. Top. Wij genieten er van en zijn blij dat de temperatuur hier weer wat aangenamer is, zo rond de 22 graden. De sfeer en het tempo van dit geweldige stadje zijn, ondanks het toerisme, van een ongekende sloomheid en daar gaan wij lekker in mee. Er is weinig verkeer en nauwelijks nachtleven, alles sluit hier om 23.00uur.
De Kuang Si waterval, die we op dinsdag bezoeken, bevindt zich aan de rand van een woud en bestaat uit meerdere plateaus met prachtige azuur blauwe baden. Er hangt een sprookjesachtige sfeer. Via een steil en glibberig bospad klimmen we omhoog naar de top van de waterval. Boven gekomen kunnen we de rivier oversteken en krijgen we kriebels in onze buik als we zien hoe het water zich de diepte in stort.
Een andere bijzondere ervaring in Luang Prabang vonden we de 'morning alm' . Om dit ritueel te bekijken zijn we op vrijdagmorgen vroeg uit ons bed gekropen. Bij zonsopgang komen de monniken, gekleed in hun oranje gewaden, vanuit de tempels de straten op om hun aalmoezen te verzamelen. De bevolking gaat op de knieën en schenkt met gebogen hoofd het voedsel (voornamelijk rijst en fruit) aan de monniken.

Op zondag 18 december is het dan toch tijd om Luang Prabang te verlaten en meer van Laos te ontdekken. In 6 uur tijd rijden we 170 km door de bergen naar het backpackersoord Vang Vieng. Het tuben op de Nam Song rivier is in dit dorp ongetwijfeld de bekendste, en tegelijkertijd de meest misplaatste activiteit in deze regio. Op onze eerste dag in Vang Vieng zijn we allebei niet helemaal in topconditie, dus stellen we het tuben een dagje uit. Dinsdag is het dan eindelijk zo ver! In een tuctuc worden we, samen met een rubberen (binnen)band, een paar kilometer verderop afgezet en laten we ons met de stroom mee de rivier afdrijven. Langs het eerste gedeelte van de route bevinden zich overal bars waar je naar binnen gehengeld kan worden voor een drankje. We stranden bij één van die cafeetjes langs de oever van de rivier, waar we veel andere reizigers ontmoeten. Terwijl we aan onze drankjes nippen, hebben we geweldig uitzicht over de kalkstenen bergen. Net voor zonsondergang kunnen we de rest van de rivier afdobberen, en ondertussen pakken we hier en daar een kleine stroomversnelling mee. Omdat we de camera niet mee durfden te nemen, hebben we jammer genoeg geen foto's van deze leuke ervaring. Na 2 dagen laten we de herrie, neon en dronken toeristen van Vang Vieng voor wat het is en reizen we door naar Vientiane.

Vientiane is tegenwoordig de grootste stad van Laos, maar bepaald geen metropool. Er is relatief weinig verkeersdrukte en nauwelijks hoogbouw, waardoor Vientiane waarschijnlijk de rustigste hoofdstad van Azië is. Hoewel er een dorpse sfeer hangt, is de stad tegelijkertijd moderner dan de rest van Laos. Op donderdag 22 december gaan we samen met Ninet (Duits) en Cesar (Amerikaans), die we eerder in Vang Vieng ontmoette, de stad verkennen. We laten ons met de tuctuc bij het nationale monument van Laos afzetten, Pha That Luang. Een gouden Boeddhistische stoepa die mooi afsteekt tegen de helder blauwe lucht en de moeite waard is om even te bezoeken. Op onze weg terug naar het centrum passeren we op straat verschillende waarzeggers die druk bezocht worden door de Laotianen, en verkopers met allerlei aparte kruiden en vreemd uitziende specerijen. Omdat Laos een Franse kolonie is geweest doet Vientiane (net als Luang Prabang) zeer Frans aan. Zo lopen we langs de plaatselijke Arc de Triomphe en diverse overheidsgebouwen uit de Franse periode. Vientiane is niet de meest bijzondere stad van Azië dus na anderhalve dag houden we het hier voor gezien.

Op vrijdag rijden we van 09.00 tot 17.00 naar het Bang Kong Lo dorp. Onderweg hebben we de Zweedse Terese en de Canadese Syd ontmoet. Samen met hen vinden we een eenvoudige homestay (een bamboehutje), de enige mogelijke accomodatie in dit piepkleine dorpje. Ons bed zit vol met grote mieren, maar er hangt gelukkig wel een klamboe aan het plafond. De rest van de avond brengen we door bij onze homestay en duiken we vroeg ons bed in. Zaterdagmorgen krijgen we rijst en ei als ontbijt en lopen we al vroeg richting de Tham Kong Lo grot. Voordat we vertrekken worden we gewaarschuwd om strikt op de paden te blijven, er vallen elk jaar nog slachtoffers door niet ontplofte bommen uit de Vietnamoorlog. Laos is per oppervlakte het meest gebombardeerde land ter wereld. De Tham Kong Lo Cave is een 7,5 km lange grot in het karstgebergte waar een rivier doorheen stroomt. We heisen ons in reddingsvesten en per twee betreden we de grot in een houten longtail bootje. Het is er klammig en pikkedonker. Het enige licht dat we hebben komt van de hoofdlampen van de 2 bootbestuurders. Er zijn enkele kleine stroomversnellingen, en de kalkstenen grot is op sommige plekken wel 100 meter hoog waardoor we recht de duisternis in kijken. Af en toe mogen we even uitstappen om stalagtieten en -mieten te bekijken, of omdat het water te ondiep is en de mannen de boot een stukje over het grind moeten trekken. Naast het knarrende geluid van de moter dat weerkaatst tegen de wanden, horen we de vleermuizen boven ons piepen. Het is een adembenemende en beetje griezelige tocht, vooral omdat de Kong Lo Cave zo geweldig groot is! In het begin van de middag zijn we terug in het dorpje Bang Kong Lo en zijn we klaar voor vertrek. We hopen vandaag tot in Pakse (zuid Laos) te komen. De reis gaat gepaard met een hoop rompslomp en na verschillende tuctuc's, bussen en lang wachten worden we om 1 uur s'nachts plots ergens de bus uitgezet. We weten niet waar we ergens zitten en of we überhaupt wel in Pakse zijn, maar dat zijn zorgen voor morgen.

Het is 1e Kerstdag en we blijken inderdaad in Pakse te zijn beland. Er is hier werkelijk niets te beleven dus samen met Teres besluiten we door te reizen naar Si Phan Don, ofwel de 4.000 eilanden. Laos heeft geen kustlijn, maar in de Mekong rivier is een grote eilandengroep aanwezig (hoewel 4.000 enigszins aan de optimischte kant is). Net als de meeste reisdagen in Laos, was ook vandaag weer een bijzondere Laotiaanse ervaring. Zwaar overbeladen worden we met z'n drieën op een scootertje met zijspan naar het station van Pakse gereden. Het ding kan het ieder moment begeven, maar onze chauffeur houdt dapper vol. Op het station stappen we over in een sawngthaew (pick-up truck met één bankje aan iedere kant), waar we de rest van de dag hutje mutje tussen de locals en goederen zitten gepropt. Iedere keer als we denken dat de truck nu toch echt wel vol is, passen er toch weer meer mensen bij. De dame naast Sofie vindt het nodig om onderweg haar teennagels te knippen, waar overigens niemand (behalve wij dan) van op kijkt. Met zonsondergang komen we, enigszins vermoeid, aan en pakken de longtailboot naar Don Khong, het grootste eiland van Si Phan Don. Onze "kerst"maaltijd is dit jaar het best te omschrijven als eenvoudig en taai. Hoewel het stukje vlees op Marks bord niet weg te krijgen was, maken we er een gezellige avond van met z'n drieën en er wordt zelfs wijn bij gedronken! Omdat Kerst niet gevierd wordt in het overwegend Boeddhistische Laos is het echte kerstgevoel compleet aan ons voorbij gegaan dit jaar. Maar gelukkig is het bij ons elke dag een beetje feest.
De dag erop verkennen we het Don Khong eiland op de fiets en in de namiddag gaan we met z'n tweeën verder naar het volgende eiland, Don Khon (dat scheelt inderdaad 1 letter). Met de avondzon op ons gezicht varen we 2 uur in een houten longtailbootje over de Mekong. Het wordt ons duidelijk waarom dit gebied de 4.000 Islands wordt genoemd, overal om ons heen steken er struiken en bomen boven het water uit. Hier en daar zien we de mensen zich baden in de rivier en de vissers hun netten binnenhalen. Het is een oase van rust. De 4.000 Islands zijn vooral geschikt om heel de dag lekker rustig aan te doen. De tijd lijkt hier stil te staan, er is nauwelijks gemotoriseerd verkeer (enkele brommertjes) en de Laotianen zijn liever lui dan moe. Hoewel de randen van de eilanden zijn ingepalmd door verschillende toeristenhutjes, is de kern van het eiland intact gebleven. De wegen bestaan uit stoffige zandpaden, overal scharrelt vee, de elektriciteit valt regelmatig even uit en de geldautomaat heeft zijn intrede nog niet gedaan. We blijven een paar dagen op het eiland Don Khon waar we onder andere een glimp van de zeldzame Irrawaddy (zoetwater)dolfijnen opvangen, de Tat Somphanit waterval bezoeken en over de oude Franse spoorbrug naar het buureiland Don Det fietsen. Been there, Don Det! S'avonds pakken we kerstcadeautjes uit via de webcam en om 23.00 uur gaat overal op het eiland de elektriciteit uit en is het tijd om te gaan slapen.

Hoewel het communiceren soms met gebaren gepaard gaat, omdat veel Laotianen gebrekkig of geen Engels spreken, vinden we het vriendelijke mensen. Met een brede glimlach begroet iedereen elkaar met de woorden 'Sabai dee!', en wij doen vrolijk mee. We hebben Laos als een hele bijzondere en ongerepte bestemming ervaren. Een groot deel van het land is (nog) niet ontdekt door het massatoerisme en naar ons idee is Laos het meest 'puur' ten opzichte van de rest van Zuid-Oost Azië.

Na een aantal weken in de chill-modus te hebben verkeerd zijn we toe aan een knallende jaarwisseling in Bangkok!